تیم پاسخ سربع

آشنائی با تیم های واکنش اضطراری 

 

تیم های اضطراری پزشکی (DMAT) در برخی کشورها یک گروه داوطلب متشکل از افراد پرسنل پزشکی و غیر پزشکی ساکن در یک ناحیه یا نواحی مختلف یک منطقه است. DMAT  ها به عنوان عناصر واکنش سریع طراحی شده اند تا مکمل مراقبت های بهداشتی و درمانی منابع محلی باشند تا در فاصله زمانی که منابع حمایتی و ملی بتوانند با تجهیزات کامل جابجا و وارد صحنه حادثه شوند در آنجا مستقر شده و به کمک رسانی به حادثه دیدگان بپردازند.

وظایف اعضای DMATشامل تریاژ بیماران و ارائه مراقبت های بهداشتی سطح بالا علی رغم چالش های محیطی محل حادثه و همچنین کمک به تخلیه بیماران از محل حادثه دیده است.

این تیم ها موظف به همکاری با سایر تیم های حاضر در محل مثل تیم های جستجو و نجات شهری و... می باشد.

از خصوصیات بسیار بارز DMATها حضور سریع در منطقه حادثه دیده است. در بهترین حالت DMAT باید ظرف 12-8 ساعت از وقوع حادثه در محل حادثه مستقر شود و بتواند حداقل 72 ساعت  بدون دریافت هیچ گونه کمکی از خارج فعالیت کند. هر تیم DMAT باید بتواند حداقل به 250 قربانی در روز خدمات ارائه کند. پاسخ پزشکی در صحنه عمدتا از طریق تیمهای DMAT  انجام می شود. تخلیه مجروحینی که نمی توان آنها را در منابع محلی درمان کرد به سراسر کشور (محل های تعیین شده از قبل) انجام می گیرد ایده آل این است که فرایند بستری بیماران از طریق شبکه ای مجازی ،متشکل از بیمارستان های شهرهای بزرگ که قبول کرده اند در موارد بحران بیماران را پذیرش کنند انجام گیرد.

  . قسمت عمده فعالیت DMATها فعالیت های بالینی در منطقه حادثه دیده ، چه در صحنه حادثه و چه در بیمارستان های محلی می باشد.

علاوه برتیم های عمومی  DMATتعدادی تیم های تخصصی نیز وجود دارند مثلا تیم های سوختگی، اطفال، آسیب های Crush، تیم های سلامت روان

 

سطوح آمادگی DMAT:

شاخصهای استاندارد ارزیابی تیم های DMAT براساس ویژگی هایی چون تکامل سازمانی ، نحوه دسترسی به افراد، آموزش و در دسترس بودن امکانات و تجهیزات تیمی این گروه ها را به صورت زیردسته بندی می کنند.

تیم های درجه یک :در بالاترین سطح آمادگی قرار دارند.

تیم های درجه دو : تیم هایی هستند که صرفا به آموزش، آماده ساختن پرسنل و یا آماده سازی تجهیزات برای تبدیل شدن به یک تیم درجه یک نیاز دارند.

تیم درجه سه: تیم های ابتدایی هستند که امکانات، تجهیزات یا پرسنل کافی مورد نیاز برای یک تیم کامل را ندارند اما می توان از پرسنل آنها برای پرکردن جایگاه های سایر تیم ها استفاده کرد.

تجهیزات مورد نیاز برای DMAT:

از آنجا که تیم ها معمولا به محل هایی اعزام می گردند که زیر ساخت ها در آنجا از بین رفته است همه تیم های درجه یک باید برای حداقل 72 ساعت خودکفا باشند و تیم ها نباید به امکانات محلی چشم داشت داشته باشند. تیم ها باید سرپناه، انرژی، وسایل ارتباطات، غذا، آب، تجهیزات پزشکی، دارو برای خدمات دهی به حداقل 250 نفر در روز با خود داشته باشند. محل کار تیم های پزشکی باید شبیه یک اورانس با یک واحد درمان سرپایی باشد.

تجهیزات کامپیوتری، ونتیلاتور،پالس اکسیمتر، دفیبریلاتور، ، قابلیت های یک آزمایشگاه کوچک و ... باید همراه تیم باشد. هر تیم مسئول نگهداری، انتقال، پیاده کردن و دوباره جمع کردن تجهیزات خود است هر شخصی باید وسایل شخصی خود را حمل کند. محدودیت وزن این وسایل 30 کیلوگرم برای مناطق گرمسیر و 40 کیلوگرم برای مناطق سردسیر است.

آموزش:

از مهمترین اجزاء در گسترش DMAT است. برای مجموعه ای که به طور کلی در مشاغل روزانه با هم کار نکرده اند، ماندن در یک جا، کار کردن با هم و در کل ارائه یک خدمت با کیفیت بالا نیازمند آموزش مداوم است.

آشنایی با همکاران و مجموعه تیمی کار کردن با تجهیزات و... آشنایی و همدلی را بین اعضای تیم بیشتر میکند.

آموزش شامل برنامه های کلاس درس، آموزش در محیط و بر گذاری مانورها و کارگاه هاست. در بعضی نقاط امکان تمرین مشترک با نیروهای نظامی وجود دارد.

دوره های آموزش سالیانه 2 یا 3 بار برگزار می شود که هر دوره 3 یا 4 روز طول می کشد که معمولأ در روزهای آخر هفته برگزار می شود.

در این آموزشگاه ها همانطور که اقدامات پزشکی مورد تأکید قرار می گیرند به همان اندازه باید حمایت های اجرایی و پشتیبانی و ارتباطات نیز به کار گرفته شود